Πάνω από την Κλειδωνιά και ΒΔ του σύγχρονου οικισμού του Αγ. Μηνά, στην κορυφή ενός απότομου λόφου όπου βρίσκεται ο ναός της Ευαγγελίστριας, εντοπίζονται τα λείψανα ελληνιστικού οχυρωμένου οικισμού. Ο λόφος είναι φυσικά οχυρωμένος καθώς αποτελεί τμήμα της χαράδρας του Βίκου. Στην νοτιοδυτική πλευρά του εντοπίζονται δύο αλλεπάλληλοι οχυρωματικοί περίβολοι, ένας αμυντικός πύργος και η μοναδική πύλη εισόδου στην ακρόπολη. Εσωτερικά της εντοπίζονται τα κατάλοιπα ορθογώνιου κτηρίου ελληνιστικής εποχής, όπως μαρτυρεί η κατασκευή του κατά το ψευδοϊσόδομο σύστημα, το οποίο σε μεταγενέστερη περίοδο χρησιμοποιήθηκε ως δεξαμενή. Εκτός από αυτό εντοπίζονται κατάλοιπα και άλλων μεταγενέστερων κτηρίων πιθανώς των ύστερων Βυζαντινών χρόνων. Η μεταγενέστερη αυτή φάση εντοπίζεται και σε επιδιορθώσεις του τείχους και συνδέεται με τα παρακείμενα λείψανα κτηρίων δυτικά της ακρόπολης στη θέση «Ρουϊνίκον», η οποία σύμφωνα με κάποιους μελετητές ταυτίζεται με τη βυζαντινή πόλη «Ρευνίκον». Σύμφωνα με τους ίδιους η βυζαντινή οχύρωση της ακρόπολης ανάγεται στα χρόνια του Θωμά Πρελούμποβιτς (1380 μ.Χ.).

Ή ακρόπολη βρίσκεται σε στρατηγικής σημασίας θέση, η οποία εποπτεύει το νότιο τμήμα της πεδιάδας της Κόνιτσας και συγχρόνως ελέγχει την άνοδο από την πεδιάδα προς τον Ελαφότοπο και το εσωτερικό της περιοχής του Ζαγορίου.

Στο σύγχρονο επισκέπτη η θέση σκαρφαλωμένη πάνω στη χαράδρα του Βίκου προσφέρει «ένα ατελείωτης γοητείας αγαλλίαμα ματιών σε όλους τους καιρούς του χρόνου και σε όλα τα παιχνίδια του φωτός και της σκιάς».

Ελένη Σκαλιστή   –  Γεώργιος Γεωργούλας