Μετόχι της μονής Τσούκας, η μονή είναι κτισμένη σε σπήλαιο που ανοίγεται σε απότομη πλαγιά, πάνω από τον Καλαρρύτικο, παραπόταμο του Αράχθου. Χρονολογείται τουλάχιστον  από το 1349 και τη σημερινή της μορφή απέκτησε στα τέλη του 17^ου – αρχές του 18^ου αιώνα.

Η προσπέλαση του μοναστηριού γίνεται από ένα μονοπάτι λαξευμένο στο βράχο. Στο κοίλωμα του βράχου χτίστηκαν σε δύο επίπεδα οι απαραίτητοι λειτουργικοί χώροι.

Το καθολικό, μικρός μονόχωρος  ναός,  με νάρθηκα  είναι κτισμένο σε επίμηκες σπήλαιο και φέρει στο εσωτερικό του πλούσιο τοιχογραφικό διάκοσμο που ανάγεται  στον 18^ο αιώνα.  Από τον πρόναο αρχίζει η είσοδος ενός σπηλαίου μήκους 240 μ. και μέγιστου ύψους 9 μ., που κάποτε αποτελούσε κοίτη υπόγειου ποταμού. Στο συγκρότημα ανήκει διώροφη πτέρυγα κελιών, διαβατικό με κινητή  γέφυρα και βοηθητικό οικοδόμημα στον εξωτερικό περίβολο.

Η θέση του καθώς και η περιορισμένη πρόσβαση σε αυτό καθιστούσαν το μοναστήρι απροσπέλαστο και ένα από τα λίγα μοναστήρια που δεν καταστράφηκαν από ληστρικές επιδρομές.

Είναι αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου, πανηγυρίζει όμως την Παρασκευή της Διακαινησίμου, γιορτή της Ζωοδόχου Πηγής, με συμμετοχή πλήθους προσκυνητών.

Δήμητρα Παπαϊωάννου